سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا سروده ( مثنوی) "

.از نامه پرسوز و گدازی که شاعر شوریده دل به دلدار سفر کرده خود نگاشته است

" را در ادامه می خوانید:

از نامه پرسوز و گدازی که شاعر شوریده دل به دلدار سفر کرده خود نگاشته است

مـنـم بــا خـاک ره یـکـسـان غـبــاری	بــه کـوی غـم نـشـسـتــه خـاکـسـاری
چــنـیـن افـتــاده ام مـگـذار غـمـنـاک	بــــیــــا و ز یــــاریـــم بــــردار از خــــاک
غـــبـــارم را فـــکـــن در رهــگـــذاری	کــه گــاهـی مـی کــنـد آن مـه گـذاری
و گــردانــی کــه آن یــار مــســـافــر	غـبــاری مـی رســانـد زان بــه خــاطــر
مرا بـگـذار و خـود بـگـذر بـه سـویش	بــنــه از عــجــز رو بـــر خــاک کــویــش
پــس از ظـهـار عـجــز و خـاکـسـاری	بــه آن مـه طــلــعــت گــردون عــمـاری
بـگـو مـحـنت کـش بـی خـان ومـانی	اسـیـری، خـسـتــه جــانـی، نـاتــوانـی
ز بـــزم شـــادمـــانــی دور مـــانـــده	بــه کـنـج بــی کـســی رنـجــور مـانـده
چـه عـود از آتــش غـم جــان گـدازی	بــه چـنـگ بــی نـوایـی نـغـمـه سـازی
عـــلــمــدار ســـپـــاه جـــان گــدازان	تـــرنـــم ســـاز بـــزم نــوحـــه ســـازان
دعـا گویان سـرشـکـی می فـشـاند	بـه عـرض خـاک بــوسـان مـی رسـانـد
***
نــهــال گــلــشــن جـــان قــامــت او	گـــل بـــاغ لـــطـــافـــت طـــلـــعـــت او
ز قــدش ســـرو دایــم پـــای در گــل	صــنــوبـــر در هــوایــش دســت بــر دل
لـبـش را در تـبــسـم غـنـچـه تـا دیـد	ز شـکـر خـنـده اش بـر خـویش پـیـچـید
بــه راهـش ســبــزه تــر ســرنـهـاده	ز خـــطـــش کـــار او بــــر پـــا فـــتـــاده
***
ز دوری طـرفـه احــوالـی اسـت مـارا	بــیـا کـز هـجــر بــد حـالـی اسـت مـارا
کـسـی تـا کـی بـه روز غـم نشـینـد	چــنـیـن روزی الــاهـی کــس نــبــیـنــد
تـو می دیدی کـه گر روی تـو یک دم	نــمــی دیــدیـم، چــون بــودیـم از غــم
کـنـون چــون بــاشــد احــوال دل مـا	کــه بــاشــد کــنـج هـجــران مـنـزل مـا
ز دوری سـر بـه جـیب غـم نـشـینـم	رود عــمــری کــه یـک بــارت نــبــیـنــم
***
مـــنـــم ازدرد دوری در شـــکـــایـــت	ز بـــخـــت تـــیــره خــود در حـــکــایــت
کـه آخـر بـخـت بـد بــا مـا چـهـا کـرد	بــه سـد مـحـنـت از او مـا را جــدا کـرد
بـدین سـان بـی سـر و پـا کـرد مـا را	بــه کــنــج هــجــر شــیــدا کــرد مــا را
از ایـن بــخـتـی کـه مـا داریـم فـریـاد	چه بخت است این که روی او سیه باد
زدیم از بـخـت بـد در نـیـل غـم رخـت	مـبـادا کـس چـو مـا یـا رب سـیه بـخـت
چـو مـا در بــخـت بـد کـس یـاد دارد؟	سـیـه بــخـتـی چـو مـا کـس یـاد دارد؟
نـمـی دانـم کـه آن مـاه شــب افـروز	کـه مـا را سـاخـت هجـرانـش بـدین روز
***
نمی گفـتـی که چـون گردم مسـافـر	نــخـــواهــم بـــرد نــامــت را ز خـــاطــر
ز بـــنــد غــم تـــرا چــون ســازم آزاد	خـــط آزادیــت خـــواهـــم فـــرســـتـــاد
پــی دفــع جــنــون خــویــش کــردن	حــمـایـل ســازی آن خــط را بــه گـردن
بـه هجـران سـاخـتـی مـا را گـرفـتـار	زمـــا یـــادت نـــیـــایــد، یـــاد مـــی دار
***
الـاهـی رخـش عـیشـت زیر زین بـاد	رفــیـقـت شــادی و بــخــت قـریـن بــاد
بـه هر جـانب که رخـش عـیش رانی	کـنـد عـیـش و نـشــاطـت هـمـعـنـانـی
مــبـــادا هــیــچ غــم از گــرد راهــت	خـــــدا از رنــــج ره دارد نــــگــــاهــــت
در آن منزل که چون مه خوش برآیی	کـنـد خـورشـید پـیشـت چـهـره سـایی
بــه زودی بــاد روزی ایــن ســعــادت	کـه دیگـر بـار بـا سـد عـیـش وعـشـرت
وطــن ســـازیــم در بـــزم وصـــالــت	دل افـــروزیــم از شـــمــع جـــمـــالـــت
ز خـــاک رهــگــذارت ســـر فــرازیــم	بـه خـدمـتـکـاریـت جـان صـرف سـازیـم